2004 Me

ฉัน

ลมยามบ่ายที่พัดมา
นกบินอย่างเงียบเหงามาหยุดอยู่ที่บนกิ่งไม้
จากไปไม่ใช่ว่าจะนานนัก

แต่พเนจรจะนานกว่า
มีคำพูดมากมายเก็บไว้อยู่ในใจ
ฉันคิคว่าคุณคงเข้าใจ

เมื่อปัญหามาถึง
เรียนแบบต้นอู๋ถงทำหน้าทำตาเป็นคนนิ่งเงียบ
เมื่อคืนในความฝันของเธอ

น้ําตาไหลไม่หยุด
กล่าวคำในใจเธอรักฉัน
คนเดียวจะผ่านพ้นไปอย่างไร

ฉันพูดกับตัวเองว่า
สิ่งที่ไม่สมหวังดังปรารถนากระพริบตาก็เหมือนหมอกเมฆละทิ้งไว้ด้านหลัง
ยิ้มดูชีวิตมนุษย์บางครั้งเสียใจ

ฉันยืนอยู่ท่ามกลางสายลม
ละครฉากหนึ่งมีความยินดีมีความเศร้าโศกหลังจากปิดฉากแล้ว
จะมีรักแท้รอคอยฉันอยู่